Niedoczynność tarczycy spowodowana jest niedoborem hormonów tarczycy, który prowadzi do spowolnienia procesów metabolicznych w organizmie. Tak samo jak i nadczynność występuje częściej u kobiet niż u mężczyzn. Podobnie o rozpoznaniu decyduje całokształt obrazu klinicznego oraz wynik badań hormonalnych – T3, T4 oraz TSH. Wykonuje się także inne badania takie jak USG tarczycy czy poziom przeciwciała anty-TPO.
Najczęstszym powodem nieprawidłowości w funkcjonowaniu jest zapalenie tarczycy, szczególnie choroba Hashimoto. Usunięcie tarczycy również skutkuje niedoczynnością, rzadziej wynika ona z niedoboru jodu lub wrodzonego zaburzenia. Jeszcze rzadziej niedoczynność stanowi skutek choroby przysadki mózgowej. Natomiast coraz częściej jest ona skutkiem działania niektórych leków. Pocieszające jest natomiast to, że niedoczynność spowodowana niedoborem jodu, niektórych zapaleń lub leków jest odwracalna. Niedoczynność klasyfikuje się ze względu na przyczynę jako:
Niedoczynność pierwotna – spowodowana jest uszkodzeniem gruczołu tarczycy
Niedoczynność wtórna – jest skutkiem niedoboru TSH wydzielanego przez przysadkę mózgową. Jest ona zwykle elementem zespołu niedoczynności przysadki mózgowej. Niedoczynność trzeciorzędowa – jako wynik niedostatku TRH (tyreoliberyny) wytwarzanej w komórkach podwzgórza. Objawy niedoczynności tarczycy są różnorodne dlatego też często zdarza się, że pacjenci leczeni są z powodu innych chorób (depresja, zbyt wysoki poziom cholesterolu, problemy skórne czy sercowe).
Do objawów mogących świadczyć o niedoczynności tarczycy wymienić można:
Objawy te mogą mieć różne nasilenie dlatego też osoby, u których objawy mają łagodny przebieg mogą nie zaobserwować u siebie żadnego z wymienionych objawów. Jest to o tyle niebezpieczne ponieważ choroba nieleczona rozwija się i może prowadzić do ciężkiej niedoczynności, która może obejmować choroby serca, niepłodność a nawet prowadzić do śpiączki.